Komes kasztelanii bardzkiej, mianowany przez księcia Henryka Brodatego w miejsce komesa Sobiesława wiosną AD 1223. Zarządza grodem w Bardzie, podgrodziem i okolicznymi wsiami, odpowiada za bezpieczeństwo szlaku przez przełom Nysy Kłodzkiej oraz za dostawy i daniny na rzecz księcia. Jego urząd jest w pełni książęcą nominacją, a jego pozycja zależy od łaski Henryka.

Pochodzi ze starego rodu rycerskiego wywodzącego się ze Śląska, pamiętającego jeszcze czasy Bolesława Wysokiego. Jego przodkowie wiernie wspierali Piastów podczas ich powrotu z wygnania w XII wieku. Choć nie należą do najpotężniejszych rodów księstwa, mają liczne posiadłości lenne rozrzucone na ziemiach śląskich i długą tradycję służby książętom. W przeciwieństwie do rosnących rodów możnowładczych, jak Gryfici czy Pogorzelowie, ród Dzierżka utrzymuje się raczej na średnim szczeblu hierarchii.

Młody (urodzony w 1198 roku), ambitny i przebiegły rycerz, który dzięki bliskości z otoczeniem księcia Henryka otrzymał intratny urząd kasztelana w Bardzie. Szybko stara się umocnić swoją władzę, odsuwając rodzinę Sobiesławiców od wpływu. Choć formalnie wierny Henrykowi, w praktyce myśli o własnej pozycji i zabezpieczeniu przyszłości swego rodu.

Nie myśli o ożenku, choć rodzina stara się o koligacje z czeskimi możnymi, by połączyć pograniczne włości. Starszy brat Dzierżka - Paszko, zarządza majątkiem i włościami rozrzuconymi na wschodzie i południu Śląska. Należy do drużyny książęcej. Młodsze siostry jeszcze panny.

Wysoki, szczupły, o kasztanowych włosach i łagodnych rysach twarzy. Często nosi dobrze utrzymaną, choć nie przesadnie bogatą kolczugę, zawsze z oznakami urzędu. Ruchy ma sprężyste, głos ostry, nieco chropowaty. Jego spojrzenie bywa przenikliwe i chłodne, co podkreśla jego dystans wobec otoczenia

• Chytry i nieufny – nie ufa do końca ani czeladzi Sobiesławiców, ani obcym.
• Wyniosły – podkreśla swoje książęce umocowanie, lubi pokazywać, że jego władza jest „z nadania Jędrzycha”.
• Pragmatyczny – gotów do ustępstw, jeśli widzi w tym długofalową korzyść.
• Ambitny – pragnie umocnić swoją pozycję w Bardzie.

• Książę Henryk Brodaty – patron i gwarant jego urzędu.
• Ród Sobiesławiców – relacje napięte, zwłaszcza po wyniesieniu Sobiesława na godność Starosty Kłodzka
• Frater Slavko – czeski duchowny w Bardzie, życzliwy nowemu komesowi i z nim zaprzyjaźniony
• Śląscy rycerze w drużynie księcia – część z nich pamięta jego ojca i wspiera Dzierżka jako „swojego człowieka”.
• Duchowieństwo – stara się pozyskać biskupich ludzi w Nysie i Otmuchowie, by wzmocnić swoje wpływy wobec Kościoła.

Chorągiew bardzka – około 30–40 zbrojnych na stałe, z możliwością mobilizacji większej siły chłopskiej. Zamek i gród w Bardzie, wraz z podgrodziem i szlakiem handlowym przez przełom Nysy. Dochody z ceł i danin, a także ze szlaku pielgrzymkowego do sanktuarium w Bardzie. Kilku zaufanych rycerzy i giermków, którzy przybyli z nim z Wrocławia.

• Umocnić władzę w kasztelanii – odsunąć całkowicie Sobiesławiców i ich ludzi od wpływów.
• Zyskać trwałą pozycję wśród możnych Śląska – być może poprzez małżeństwo lub sojusze rodowe.
• Utrzymać strategiczne znaczenie Barda – kontrola przeprawy, handlu i pielgrzymek.
• Budować reputację u księcia Henryka – jako wierny i skuteczny urzędnik.
• Zachować dystans wobec Magów i Alba Amnis – widzi w nich potencjalnych sojuszników, ale bardziej jako narzędzie, niż partnerów.

• Druga Krucjata Pruska - Dzierżko dowodził chorągwią kasztelanii, rozkazując trójce Towarzyszy z Alba Amnis. Pod jego pieczą, życie stracił Dobromił podczas ataku Prusów na przeprawie, gdy bronił taborów wiozących zaopatrzenie dla książęcej armii.

• kniaź Borys: 0
• Jaromir: -2
• Magowie: -3