Frankowie Karola Wielkiego podbijają plemiona Sasów, Turyngów i Fryzów jednocząc germanską ludność. W Xw. dynasta Sasów obejmuje tron niemiecki, ale potem przechodzi on w ręce dynastii Salickiej (Frankowie) i szwabskiej (Hohenstaufowie).

Po śmierci cesarza Lotara stronnicy papiestwa i książąt wybierają Konrada III (Hohenstaufa) księcia Frankonii, koronowanego w 1138 na króla Niemiec. Zapoczątkowało to konflikt z Welfami, nowy cesarz odebrał Henrykowi Pysznemu (Welfowi) lenna, czym wzburzył stronników Welfów. Ci zaś utrzymali Saksonię dla nieletniego Henryka Lwa. Konrad III zawdzięczał koronę czynnikom kościelnym. Ale nie został koronowany cesarzem. Tron przekazał bratankowi, Fryderykowi Barbarossie w 1152.

Silne dążenie do odrębnego państwa Saskiego – Henryk Lew z rodu Welfów (włosko-bawarski) związany z dynastą saską Billungów.

Cesarz Fryderyk Barbarossa zakończył spory książąt i zawarł przymierze z Henrykiem Lwem. W 1155 uzyskał koronę cesarską. Musiał jednak Barbarossa pokonać Welfa w 1180 gdy ten na północy Niemiec zbudował zbyt wielką potęgę. Po jego śmierci tron rzymski (królestwo Niemiec) obejmuje jego syn Henryk VI, kolejny cesarz. Niestety włada krótko (1190-1197) i bardziej skupiony jest na południu niż na krainach germańskich.

Małoletni syn cesarza Henryka VI – Fryderyk koronowany w 1196 na króla Niemiec nie zostaje uznany po śmierci cesarza– rywalizują: Filip Szwabski (drugi syn Barbarossy) ze stronnictwa Hohenstaufów i Otton IV Brunszwicki (syn saskiego Henryka Lwa) ze stronnictwa Welfów. Księstwo Saskie Barbarossa rozbił upokarzając Henryka Lwa i rozdzielił między biskupów, margrabiów i hrabiów, zostawiając rodowi alodium Brunszwickie.

Niemcy popadają w wojnę domową, a wnuka Barbarossy Fryderyka, jego matka oddaje w opiekę papieżowi Innocentemu III.

Filip Szwabski zostaje zamordowany w 1208. Otton IV jest koronowany na króla rzymskiego a w 1209 na cesarza musi się zrzec na poczet papiestwa posiadłości w środkowych Włoszech. Popadł w konflikt z papieżem i został ekskomunikowany. Pokonany przez stronnictwo papieski i króla Francji abdykował i schronił się w Brunszwiku.

W 1212 Fryderyk II Hohenstauf obrany królem rzymskim (panuje do 1250). Ale forsuje elekcję swojego syna Henryka jako namiestnika cesarza na tronie niemieckim.