Anno Domini MCCXXIII, die sancti Cornelii martyris, in praesentia Egidii, cancellarii et canonici, ac iudicis curiae ducalis Wojslai, ec non comitis Dzierzko de Barda et magistri Ambrosii de Svidinca, principis Conventus Alba Amnis hoc privilegium scriptum est et sigillo roboratum, ad perpetuam rei memoriam.

Ex voluntate et auctoritate domini nostri Henrici, Dei gratia ducis Silesiae, pro utilitate terrae suae et incremento mercatorum, Conventui Hermetico Alba Amnis ius texendi pannos laneos et eosdem vendendi in mercatibus infra scriptis conceditur:

Z woli księcia i ku pożytkowi jego ziem oraz na chwałę Bożą, Zgromadzeniu Zakonu Hermesa Alba Amnis nadane zostaje prawo tkania i sprzedaży sukna wełnianego wedle poniższych zasad:

Prawo do przędzenia i tkania.

Magistrzy Alba Amnis i ich czeladź mają prawo prząść wełnę i tkać sukno na warsztatach we własnych zabudowaniach, z runa pochodzącego ze stad posiadanych prawem darowizny lub nabywanego od mieszczan i chłopów księstwa.

Prawo sprzedaży na wyznaczonych targowiskach.

Ustanawia się, iż tkaniny Alba Amnis mogą być jawnie wystawiane i sprzedawane: w sukiennicach w Rychbachu, na targu grodowym w Bardzie, na targowisku w Frankenbergu, i nigdzie indziej, pod groźbą konfiskaty towaru.

Ochrona i kontrola jakości.

Nakazuje się, by sukno było uczciwej miary i należycie utkane, bez fałszu i domieszek, jakie by mogły umniejszyć dobre imię ziem księcia. Za uchybienia grozi przepadek wadliwego sukna na rzecz urzędu kasztelańskiego oraz kara trzech grzywien srebra.

Zakaz nielegalnego handlu.

Wszelki obrót tkaniną z pominięciem wyznaczonych targowisk jest zabroniony. Towar tak sprzedany lub przewożony winien być zajęty przez władzę kasztelańską, a winny ukarany wedle prawa książęcego.

Zachowanie należnych danin.

Od każdego stanu sukna sprzedanego na targowisku oddać należy cło targowe i daninę książęcą, wedle zwyczaju miejsca.

Ochrona książęca.

Ktokolwiek naruszyłby to prawo, przeszkadzał Magistrom w handlu albo szkodził ich warsztatom, podlega gniewowi i sądowi książęcemu.

Na świadectwo niniejszego aktu własnoręcznie potwierdza kanonik Idzi, sędzia Wojsław i princeps Ambroż, a dla większej mocy dokument ten opatrzono pieczęcią książęcą i kasztelańską.

Dano i spisano w kasztelanii w Bardzie, Roku Pańskiego 1223, dnia 16 września.