Ludwik I (1123-1140) hrabia Schamburga otrzymuje tytuł Landgrafa od cesarza Lotara. Rywalizuje z sąsiednimi hrabstwami i biskupem Moguncji. Siedziba rodu mieści się w Erfurcie.

Ludwik II Żelazny (1140-1172) rozszerza ziemię o Hesję i palatynat Saski.

Ludwik III Pobożny (1172-1190) i Herman I (1190-1217) synowie Żelaznego. W okolicach Eisenach Herman posiada wspaniały zamek Wartburg gdzie sprawuje mecenat nad poetami epoki.

Ludwik IV (1217-1227) – po śmierci Dytryka Uciśnionego sprawuje opiekę nad młodocianym Henrykiem (Dostojnym) i czasowo rządzi w Miśni i na Łużycach.

Herman II (1227-1241) – małoletni syn Ludwika IV zdominowany przez stryja Henryka Raspe, który zagarnia całą władzę w imieniu małoletniego i wypędza wdowę-matkę z Wartburga.

Henryk Raspe (1241-1247) faktycznie i legalnie przejmuje władzę w Turyngii – w 1246 sięga po koronę króla Niemiec jako kandydat stronnictwa papieskiego. Ginie w 1147.

Henryk Dostojny w 1149 obejmuje władzę w Turnygii, Miśni i Łużycach łącząc posiadłości Wettinów.