Polityka cesarza Fryderyka Barbarossy wobec Czech była określona i nastawiona na ścisłą kontrolę – koronował Władysława II (1140-1173) na króla w 1158 ale z dużymi usługami i bez prawa sukcesji. Biskup Pragi i Margrabia Moraw byli bezpośrednimi lennikami Cesarza.
W 1172 Władysław II abdykuje na rzecz syna Fryderyka. Ale cesarz Barbarossa odrzuca propozycję czeskiego króla i zatwierdza konkurenta Sobiesława II na tronie Czech (zięcia Mieszka Starego). Ten jednak jest zbyt samodzielny jak na oczekiwania Barbarossy. Cesarz więc pomaga w 1178 Fryderykowi Władysławowicowi nadają mu Czechy w lenno.
W 1182 Pragę zajmuje książę brneński Konrad Otton roszcząc pretensje do tronu Czech. Barbarossa rozsądza spór przywracając Fryderykowi tron, ale Konrad otrzymuje w lenno cesarskie Marchię Moraw, faktycznie odrywając ją tą decyzją od Czech.
W 1187 cesarz nadaje posiadłości biskupstwa praskiego księciu Henrykowi Brzetysławowi jeszcze bardziej rozdrabniając królestwo.
Od 1193 biskup Henryk Brzetysław jest jednocześnie księciem praskim i walczy z młodszymi synami Władysława II – Przemysłem Ottokarem i Władysławem Henrykiem, więżąc tego drugiego w lochu.
Po śmierci cesarza Henryka VI (1197) i zgonie znienawidzonego biskupa Henryka Brzetysława Przemyślidzi odzyskują tron. Wyciągnięty z lochu Władysław Henryk nadaje biskupstwo praskie Danielowi (bez zatwierdzenia w Niemczech) i osadza brata Przemysła Ottokara na księstwie praskim. Samemu zadowala się tronem Marchii Moraw. Władysław Henryk pozostanie bezdzietny jednakże zgodnie współpracuje z bratem. Celem Przemysła Ottokara jest jednak dziedziczna korona Czech.
W 1198 elekt Hohenstaufów na tron Niemiec – Filip, przyznaje Przemysłowi Ottokarowi dziedziczną koronę wraz z inwestyturą biskupów i gwarancją niepodzielności królestwa. Przemysł po kilku latach zmienił stronę i wsparł Welfa Ottona IV Brunszwickiego w walce o tron Niemiec, a więc stronnictwo papieskie. Dzięki temu w 1203 Gwidon legat Innocentego III uczestniczy w uroczystej koronacji.
1202 Przemysł Ottokar wypędza z Czech innego przemyślidę Dypolda III , księcia czasławskiego - którego małżonką jest Adelajda, siostra
Henryka Brodatego. Dypold z synami (Dypold IV, Sobiesław, Bolesław i Otto) chroni się początkowo we Wrocławiu. Tam nawiązuje ściślejsze kontakty z Wettinami.
1203 - Filip Szwabski nadaje Czechy w lenno Dypoldowi III , ogłaszając oficjalnie banicję Przemysław Ottokara. Dypoldowi w powrocie do Czech pomaga Dytryk Miśnieński, ale Przemysł Ottokar wkrótce wraca z Niemiec, łupi Miśnię i zajmuje Czechy.
1204 - Przemysł Ottokar zwraca Dypoldowi III księstwo należące do ojcowizny.
W 1212 nowy cesarz Fryderyk II w Złotej Bulli gwarantuje powstrzymanie się od wpływu na obsadzanie tronu Czech.
W 1223 Przemysł usuwa ostatnich książąt dzielnicowych – synów Dypolda III Przemyślidy (Dypoldowiców), którzy ponownie szukają schronienia na Śląsku: Dypolda IV Borzywoj, Sobiesława, Bolesława i Ottona
Po bezpotomnej śmierci brata Władysława Henryka obejmuje w posiadanie Marchię Moraw.
W 1228 koronuje swojego syna Wacława I, który w 1230 obejmuje tron czeski.
W 1242 Wacław I wykorzystując słabość cesarstwa osiąga godność prokuratora (namiestnika) cesarskiego Austrii.