(? - 1232), godność biskupa wrocławskiego pełnił w latach 1207 - 1232 czyli aż do śmierci. Wawrzyniec został wybrany głosami Kapituły kanoników Wrocławskich (głównie Niemców). W sprawie tej wolnej elekcji główny udział miał arc. Kietlicz który uzyskał od Innocentego III bullę (1207) napominającą książąt o prawie kościoła do samodecydowania z groźbą klątwy.
Nie był Wawrzyniec człowiekiem obcym księciu Henrykowi, był wszakże kanonikiem kapituły, więc kimś księciu znanym. Ostatecznie książę zatwierdził wybór i arc. Kietlicz konsekrował Wawrzyńca na biskupa wrocławskiego w listopadzie 1207 w kościele parafialnym w Ołoboku (Mühlebock pod Świebodzinem) należącym do cysterek z Trzebnicy.
Wawrzyniec wywodził się z rodu panów z Pogorzeli koło Brzegu nad Odrą. Był bliskim krewnym Jarosława i Przecława Pogorzelów - bliskich doradców księcia Henryka.
Wawrzyniec w dużej mierze zgadzał się i wspierał politykę arcybiskupa gnieźnieńskiego Henryka Kielticza, dążącą do uniezależnienia się Kościoła od książąt i możnowładców. Dążenia te zbiegły się ze wzmocnieniem roli papiestwa za czasów Innocentego III (okres 1198-1216). Postulaty Kietlicza miały sens reformatorski: narzucenie celibatu duchowieństwu świeckiemu, immunitety ziemskie, wyłączenie duchownych spod kompetencji sądów świeckich i kapitulny wybór biskupów bez nacisku książąt.
Te przekonania Wawrzyńca przyczyniły się do długoletnich sporów z księciem śląskim Henrykiem.