W VIII wieku czarodziej Bonisagus opracował uniwersalną teorię magii, a wraz z nią narodził się Zakon Hermesa. Największą bezpośrednią zaletą magii hermetycznej była możliwość dzielenia się wiedzą przez czarodziejów o różnorodnych magicznych tradycjach. Przed teorią Bonisagusa praktyka magii była wysoce zindywidualizowana i dlatego ograniczona w zasięgu. Zdolność do dzielenia się i gromadzenia wiedzy dała hermetycznym magom ogromną przewagę nad innymi czarodziejami. Ta uniwersalna teoria nie jest jednak pozbawiona wad. Krytycy systemu uważają, że ścisła reglamentacja magii hermetycznej pozbawia naprawdę genialnych magów możliwości odkrycia modeli mocy magicznej, które najlepiej im odpowiadają Jednocześnie jest ona pomocna tylko przeciętnym magom, potrzebującym dokładnego systemu, który będzie ich prowadził.
Zakon Hermesa jest tylko częścią większego magicznego świata. Istnieją niehermetyczni magowie z europejskich tradycji, których magia może być bardzo potężna w specyficznych obszarach, ale jest mniej elastyczna niż ta uprawiana przez członków Zakonu. Krążą plotki, że grupy czarodziejów z Arabii i odleglejszych części świata używają magii, która znacznie się różni od niehermetycznej magii europejskich czarodziejów. Tak czy inaczej, zasady przedstawione tutaj dotyczą tylko magii hermetycznej. MG mogą swobodnie opracować niehermetyczną magię, która dotyczy potworów, czarowników i magicznych przedmiotów niepasujących do paradygmatu wyznaczonego w tych zasadach. W ten sposób mogą okryć tajemnicą magiczne zjawiska nawet dla tych, którzy myślą, że wiedzą o niej wszystko.
Hermetyczna magia jest wysoce użyteczną, ale nie całkowicie doskonałą teorią. Opisane zasady przedstawiają efekty, których magowie oczekują, gdy pracują z magią. Chociaż najczęściej magia przynosi oczekiwane rezultaty, ostateczne efekty czarów mogą być zakłócone przez wiele czynników. W tym takie zmienne zjawiska jak faza księżyca, duchowa natura celu oraz stan psychiczny rzucającego zaklęcie. Pozwala to MG czasami naginać zasady i interpretować efekty magiczne w sposób pomysłowy i zaskakujący.
Zdolność do czarowania jest znana wśród hermetycznych magów jako „Dar”. Tylko ludzie obdarzeni Darem mogą nauczyć się hermetycznej magii, jednakże nie wszyscy Obdarzeni to czynią. Wielu hermetycznych magów uważa, że osoby posiadające drobne mistyczne zdolności mają częściowy Dar, ale nie jest jasne, czy źródło ich mocy jest takie samo jak u magów. Osoby obdarzone Darem mogą być również uczone magii niehermetycznej, jednak prawie jest niemożliwym nauczenie się dwóch rodzajów magii.
Dar jest bardzo rzadki i objawia się statystycznie raz na dziesięć tysięcy. Magowie mają wiele teorii na temat przyczyny Dary, ale żadna z nich nie jest powszechnie uznana.
Dar ma silny emocjonalny wpływ na osoby w pobliżu Obdarzonego, budząc w nich podejrzenia i nieufność, wywołując zazdrość. W rezultacie, interakcje społeczne są bardzo trudne dla Obdarzonego. Niektórzy hermetyczni magowie mają Łagodny Dar (Zaleta), który nie wpływa na ludzi w ten sposób, podczas gdy inni mają Wyrazisty Dar (Wada), który ma znacznie intensywniejsze efekty. Dar wpływa na niemagiczne zwierzęta, które starają się unikać maga na ile to możliwe. Dar ma wpływ tylko na tych, którzy są w pobliskości Obdarzonego. Listy od maga nie mają tego efektu, jak również posłaniec, chyba że sam posiada Dar.
Podczas odgrywania postaci wchodzącej w interakcję z magiem, zachowuj się tak, jakby miał on paskudną reputację osoby nieszczerej i przewrotnej, niezasłużenie uprzywilejowane, niezależnie od tego, co naprawdę dla maga jest najważniejsze. W związku z tym kupiec zachowuje się tak, jakby wierzył, że mag wzbogacił się oszukując ludzi. Szlachcic pod wpływem Daru uważa, że mag jest zdradzieckim wasalem, który utrzymuje swoją pozycję dzięki przekupstwom i szantażom. Jeśli mag próbuje przezwyciężyć negatywne reakcję za pomocą negocjacji, otrzymuje karę -3 do wszelkich rzutów kostką, które musi wykonać.
Osoba bez Dary, negocjująca w imieniu Maga, nie dostaje kary, ale musi radzić sobie z nieufnością inspirowaną przez Dar. Jeśli mag przekona lub zmusi kogoś do interakcji z nią, również dostaje karę -3 do wszystkich rzutów kostką i wyników testów interakcji społecznej, włączając w to szkolenie, niezależnie od tego, czy mag jest trenerem czy uczniem.
Wyrazisty Dar ma intensywniejszy efekt. Traktuj postać obdarzoną Wyrazistym Darem jako mającą fatalną reputację osoby fałszywej i z gruntu niebezpiecznej, która posiadła bogactwo czy władzę na drodze zła. Osoby wchodzące w interakcję z magiem posiadającym Wyrazisty Dar są niezwykle ostrożne i raczej wrogo nastawione. Zwierzęta traktują go jako zagrożenie, które należy przepędzić ze swego terytorium. Jeśli mag próbuje przezwyciężyć tę reakcję za pomocą negocjacji, otrzymuje karę -6 do wszelkich rzutów kostką, które musi wykonać. Nieobdarzona osoba negocjująca w jego imieniu nie otrzymuje kary, ale musi przezwyciężyć wrogie nastawienie. Jeśli mag z Wyrazistym Darem wchodzi w interakcję społeczną, otrzymuje karę -6 do wszystkich rzutów kostką.
Należy zauważyć, że osoby wchodzące w interakcję z obdarowanymi ludźmi w istocie nie uważają, że mają oni złą reputację. To tylko analogia pomagająca ci zrozumieć, jak powinni zareagować emocjonalnie. Dar ma efekty tylko wówczas jeśli mag zwróci na siebie czyjąś uwagę. Jeśli obdarzony Darem ubierze się niepozornie, będzie trzymać się środka grupy, nie będzie wyglądać na przywódcę i powstrzyma od konwersacji, to grupa powinna być w stanie podróżować bez uciążliwości z powodu reakcji ludzi na Dar. O ile mag zachowuje się odpowiednio. Wyrazisty Dar czyni jednak taką peregrynację znacznie trudniejszą. Opisane środki ostrożności niwelują reakcje ludzi na normalny Dar.
Ludzie nie przyzwyczajają się do Daru, nawet jeśli żyją z magami przez cały swój żywot. Mogą się jednak przywyknąć do indywidualnych osób z Darem, podobnie jak zżycie się ze środowiskiem niweluje efekt złej reputacji. Członkowie Bractwa, którzy są nie-obdarzeni zwykle są przyzwyczajeni do mieszkańców-magów i reagują stosownie do ich rzeczywistego zachowania. Niemniej jednak, będą podejrzliwi w stosunku do magów przebywających w gościnie.
Śmiertelnicy mający do czynienia z różnymi osobami obdarzonymi Darem, stają się zdolni rozpoznać działanie efektu Daru. Nadal odczuwają podejrzenia i zazdrość, ale potrafią zachować się uprzejmie. Czerwonoczapcy bez zdolności magicznych, mają wystarczające doświadczenie, aby rozpoznać Dar. Zwykłemu człowiekowi będącemu odźwiernym w Bractwie, prawdopodobnie uda się to osiągnąć w ciągu dekady lub dwóch. Większość mieszkańców Zgromadzenia jednak, po prostu przyzwyczaja się do „swoich” magów.
Parma Magica całkowicie blokuje te efekty Daru. Mag posiadający Parmę Magiczną nie będzie pod wpływem Daru innych magów. Ten efekt mógł być równie cenny jak odporność magiczna w czasach tworzenia się Zakonu Hermesa.
Oczywiście zwierzęta źle reagują na osoby z Darem. W ich przypadku reakcja ma tendencję łączenia strachu i wrogości, przy czym przewaga wrogości i agresji występuje wtedy, gdy mag ma Wyrazisty Dar. Obdarzeni magowie nie mogą jeździć konno bez magicznej pomocy, ponieważ koń zwykle stara się ich zrzucić tak szybko, jak to możliwe. Nigdy też nie są w stanie wytresować psów, aby te uznawały ich za przyjaciół.
Istoty należące do jednego z czterech nadnaturalnych królestw mogą mieć różne reakcje na obdarowanych. Niektóre istoty zachowują się jak niemagiczne zwierzęta, inne jak zwyczajni ludzie, a niektóre wydają się być całkowicie odporne na Dar. Szczególnie demony, zdają się nie podlegać negatywnym skutkom Daru, ale być może to efekt ich nieustannej zawiści wobec każdej ludzkiej istoty.
